Pod koniec 1940 Niemcy utworzyli przymusowy obóz pracy Żydów tzw. Bauleitung der Luftwaffe na skraju łąk nadwieprzańskich. Zbudowano drewniane baraki, a później ogrodzono drutem kolczastym. Miał on swoją własną administrację żydowską, podległą komendanturze lotniska. Był to obóz jedyny w swoim rodzaju, w którym działała służba zdrowia, ochronka dla dzieci, uprawiano przyobozowy ogródek. Bez zgody komendantury lotniska policja czy żandarmeria nie mogły wejść na teren obozu. W ciągu całego swego istnienia czyli do sierpnia 1944 roku zanotowano ok. 60 zgonów (większość to zejścia naturalne), a zmarli byli chowani z zachowaniem ceremoniału żydowskiego na przyobozowym cmentarzu.

Przez cały ten czas przewinęło się przez obóz ok. 4000 Żydów, z których połowę ewakuowało się razem z wycofującymi się Niemcami do Częstochowy. Żydowska administracja obozu na trzy dni przed wyzwoleniem Dęblina przekupywała Niemców i polskich kolejarzy, by podstawili im wagony na rampę przyobozową. Administracja panicznie bała się nadejścia wojsk radzieckich. 

Źródło: deblin.pttk.pl